اسکار صبورترین بازیکن فصل تعلق می گیرد به ...

دنیله روگانی بیشتر از هر کسی ارزش صبر را می داند. پدر او اوبالدو، دروازبان سابق تیم اتلتیکو لوکا در دهه ی 70، حالا یک ماهی گیر قهار است. او ساعات بیشماری را در کنار بستر رودخانه و یا کنار دریاچه ها نشسته و منتظر مانده، اگر استعاره ی بهتری از داستان حضور روگانی در یوونتوس هست، من نتوانسته ام پیدایش کنم.

^{این عکسی است که روگانی ، در روز آخر تعطیلات تابستانی گذشته در اینستاگرامش منتشر کرده ، فردای این روز او قرار بود برای اولین بار به عنوان عضو تیم بزرگسالان یووه به وینُوو بیاید : «آخرین روز استراحت فوق العاده تمام شد! 16 کیلوگرم! از فردا با بردوش کشیدن سنگین ترین بار زندگی ام شروع می کنم!» دنیله قدر این پیراهن را می داند ، او به خاطر پدرش از ۶ سالگی عاشق این رنگ ها بوده است.}

دنی نزدیک به چهار سال است که در کتابچه ی بازیکنانِ در مالکیتِ یوونتوس است، او از رده ی زیر 17 سال به بالا، در تمام تیم های پایه و حتی بزرگسال ایتالیا بازی کرده است و یوونتوس وقتی هنوز در آکادمی امپولی بود رویش دست گذاشت. دنیله همواره یک یوونتوسی دو آتشه بوده است ، او اولین اسکودتوی بعد از کالچوپلی ـشان را در یکی از میدان های لوکا جشن می گرفت، که یکی از دوستان و هم تیمی هایش دیه گو فریولی به سمتش آمد و گفت:

― «تو می دونی داری میری یوونتوس، درسته؟ »

― «ببخشید، چی شد؟ »


روگانی باور نمی کرد، امپولی هنوز به او اطلاع نداده بود، اما مطمئنا چند روز بعد روگانی به تورین رفت و در هتل به آرتورو ویدال برخورد کرد.

دوره ی کاراموزی بلند مدت او شروع شد، روگانی عضوی از تیمی بود که در سطح جوانان قهرمان کوپا ایتالیا شده بود، او سپس برای دو سال به امپولی بازگشت:

این بهترین اتفاق دوران حرفه ایم بود، من خوش شانس بودم چرا که با مربی ای کار کردم که به بازیکنان جوان اعتقاد داشت و بلد بود چگونه باعث پیشرفتتان شود.

آن مربی مائوریتزیو ساری بود. او روگانی را در سری ب وقتی هنوز یک نوجوان بود فیکس کرد و وقتی هم که به سری آ‌ آمدند تغییری ایجاد نکرد، فوتبالی که امپولی بازی می کرد یکی از آسانترین ها در سری آ بود و آنها در 4 هفته به پایان مسابقات ماندنشان در سری آ‌ را مسجل کردند. خط دفاع آن ها به قدری هماهنگ بود که کارشناس اسکای بیلی کاستاکوراتا با اشتیاقی وصف ناپذیر ستایششان کرد. روگانی تک تک دقایقِ تک تک بازی ها را بازی کرد و حتی در میانه ی تلاش برای بقا و در مواجهه با مهاجمانی نظیر گنزالو ایگواین، کارلوس توز، مائورو ایکاردی و پائولو دیبالا، حتی یک بار هم جریمه نشد.

^{دنیله خیلی ذوق زده بود ، در اینستاگرامش نوشت : «من از روزی که برای اولین توپ را شوت کردم ، رویای این لحظه را می دیدم ، افتخار می کنم که بخشی از این خانواده هستم ، من تمام تلاشم را می کنم که لایق هر روزش باشم و به بهترین شکل آن را ارج بنهم»}

آن زمان بود که مقایسه ها با گائتانو شیره آ آغاز شد. شیره آ‌ 8 فصل پیاپی در یوونتوس بدون گرفتن حتی یک کارت زرد طی کرد و در انتهای دواران حرفه ایش، مردان سیاه پوش تنها 9 بار به او کارت نشان دادند. قابل فهم است که ساری آرزو داشت تا روگانی را زیر نظر بگیرد و می خواست شاگرش را با خودش به ناپولی ببرد. پیشنهاداتی با ارزش 25 میلیون یورو به یوونتوس ارائه و همه رد شد. روگانی، همان طور که مربی مکس آلگری بارها گفته و در طول فصل تاکید کرده، برای دهه ی بعد و فراتر از آن آینده ی باشگاه و دفاع کشورش است.

علت اینکه آلگری تاکید کرد که حرفش را تکرار کند این بود که تا اواسط دسامبر تنها زمانی که به روگانی بازی رسیده بود 120 ثانیه در انتهای پیروزی 2‐0 یوونتوس برابر سویا در لیگ قهرمانان اروپا بود. ناله های از نارضایتی به گوش می رسید، نه از طرف بازیکن، بلکه از طرف مدیر برنامه هایش داویده تروکیا که شروع به سر و صدا کرد، به خصوص وقتی بعد از شروع مجدد سری آ‌ در پایان استراحت زمستانی مارتین کاسرس به جای بارزالی مصدوم برابر هلاس ورونا به میدان رفت:

این تصمیم مرا کمی بهت زده کرد به خصوص بعد از اینکه دنیله در کوپا ایتالیا خیلی خوب بازی کرد بود (در یک برد 4‐0 برابر تورینو) . امیدوارم که باشگاه به قولش عمل کند و او اولین خط بعد از 3 مدافع ثابت باشد.

ناپولی دوباره در می زد و آرسنال هم به یوونتوس نشان می داد که به روگانی علاقه دارد. هر دوی آنها رد شدند، حول و حوش این زمان بود که توتواسپورت مدعی شد که روگانی به دفتر مدیریت در وینوو فراخوانده شده تا به او بگویند که روزنامه نخواند و رادیو هم گوش نکند. نوبت او هم فرا خواهد رسید، تمام کاری که او باید انجام دهد، این است که در این فاصله روی تمریناتش تمرکز کند.

_{به تازگی از پیرلو پرسیدند ، یک بازیکن حرفه ای از نسل جدید مثال بزن ، کمی فکر کرد و گفت : «دنیله روگانی»}

روگانی بعد از رسیدن به یوونتوس باید یک سری تطابق ها را پیدا می کرد. یکی از آنها با بقیه ی تازه کارهای یوونتوس، مشترک بود: تغییر در ذهنیت. روگانی خودش توضیح می دهد:

فشار متفاوت است. اهداف کاملا متفاوتند، زمان کمتری برای پیشرفت دارید، اینجا باید همواره برای پیروزی بازی کنید.

بر خلاف خط حمله که کارلوس توز و یورنته را از دست داده بود و خط هافبک که با پیرلو و ویدال وداع کرده بود، خط دفاع بدون تغییر مانده بود. راه پیدا کردن به ترکیب در این پست یوونتوس سخت تر از بقیه ی پست ها بود.

^{در همه ی روزهایی که ما می بردیم و می بردیم و می بردیم ، دنیله منتظر ماند و منتظر ماند و منتظر ماند ، او سال گذشته بهترین دفاع سری آ‌ در کنار بونوچی انتخاب شد ، اما هیچ اعتراضی به یک نیم فصل نیمکت نشینی نکرد ، رفتار او باید الگویی برای همه ی بازیکنان جوان باشد.}

آلگری به همه یادآوری کرد:

دنیله از امپولی به اینجا آمده  و 4 تا از بهترین مدافعان اروپا را در برابر خودش دیده است.

بدترین شروع فصلشان از سال 1912 را داشتند و این باعث شد که آنها دریچه ها را پایین بکشند و کشتی را آرام کنند. خط دفاع چهارتایی را رها کردند تا به همان چیزی برگردند که بیشتر از همه بلدند: دفاع 3 نفره، سیستمی که روگانی هرگز قبلا در آن بازی نکرده بود و برای یاد گرفتنش نیاز به زمان داشت. هیچ واحدی در جهان این نوع دفاع را بهتر از BBC اجرا نمیکند و راه یافتن به آن در آن دوره ی احساسی و دشوار که یوونتوس بزرگترین کامبک تاریخش را اجرا کرد، حداقل می توان گفت که پیچیده بود.

روگانی باید یادش می ماند که از خیلی لحاظ ها، او همین الان هم از برنامه هایش جلوتر است. در سن او، بارزالی در تیم دسته ی دومی آسکولی بازی می کرد، بونوچی به صورت قرضی در ترویزیو بود و کیه لینی در تیم تازه صعود کرده ی فیورنتینا  جایگاهی دست و پا کرده بود.

از آنجاها بود که بهار از راه رسید و اوضاع برای یووه پایدار شد و روگانی به خاطر بدبختی های بقیه ی بازیکنان، خوش شانسی می اورد. کاسرس تاندون آشیلش را پاره کرد و بدن کیه لینی هم شروع به تسلیم شدن کرد. از آن جا به بعد بود که او از 8 بازی از 10 بازی یوونتوس در تمام رقابت ها از ابتدا به میدان رفت و تا انتها در بازی قرار گرفت و به استثنای شکست 3‐0 برابر اینتر در دور برگشت نیمه نهایی کوپا ایتالیا، یک قدم اشتباه هم برنداشته است.

کارت زرد روگانی برابر فیورنتینا، اولین بار بعد از 53 بازی تمیز در سطح اول فوتبال ایتالیا اتفاق می افتاد و البته یکشنبه ی هفته ی بعد هم یکی دیگر گرفت!

در واقع رکورد بی نقص انضباطی تبدیل به شلاقی شده بود که با آن شکنجه می شد، به خصوص بعد از بازی اینتر که در آن به خاطر نرم بودن بیش از حد مورد انتقاد قرار می گرفت. بچه مدرسه ایِ مثبت که اتفاقا مادرش هم یک معلم است. روگانی به اسوپرتس ویک گفت:

شاید باید کمی غریزی تر بازی کنم.

در عوض، او قبل از اینکه هر کاری کند فکر می کند، هر مداخله ی او محصول تصمیم گیری های منطقی است.

آلگری و کیه لینی تلاش کرده اند که روی تند او را رو کنند! در مصاحبه های اخیرش روگانی مشتاقانه تاکید که جدای از آن بازیکن مدرنِ حرفه ای که پیرلو تاکید کرده که هست، در مدرسه کمی حقه باز بود. او یک بار به همشاگردی اش در کلاس به خاطر اینکه دنبال معلم ها می دوید و به هم کلاسی هایش دروغ می گفته، لگد زده بود!

دنیله در گفت و گو با لاستامپا فاش کرد:

آلگری از من خواست که کمی خشن تر باشم، فکر می کنم جورجو کیه لینی هم از روندی که در پیش گرفته ام خوشحال است، به خصوص بعد از کارت زرد دومی که گرفتم.

مثل داستان موراتا در فصل قبل و پائولو دیبالا در ابتدای این فصل، آلگری به خاطر آسان کردن کار و برداشتن فشار از روی روگانی شایسته ی ستایشی بی نهایت است. حالا عده ای هستند که می خواهند کونته او را به ایتالیا به یورو ببرد. بقیه ی نام هایی که پشت سر BBC هستند، به استثنای فرانچسکو آچربی ساسولو، فصل را در فرم خوبی تمام نکرده اند.اگر آنتونیو کونته می خواهد به هر قیمتی رانوکیا و آستوری را دعوت کند، قطعا همه شاخ درمی اوردند. بار دیگر شاید روگانی مجبور به صبوری شود، شرم آور خواهد بود اگر تنها طناب و قرقره ای (Tackle) در تابستان پیش رو به راه بیندازد، در کنار بستر رودخانه برای کمک به ماهیگیری پدرش اوبالدو باشد.

_{James Horncastle}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: